Wybierz:

ROSA CANINA

29.00

Out of stock

ROSA CANINA

Lucyna Dobaczewska

Rok wyd. luty 2020

Format 13,5 x 21 cm, oprawa twarda, 66 str.

ISBN 978-83-64232-47-3

29.00

Brak w magazynie

OPIS

[…]

jeśli kiedyś mój książę przeczyta tę historię

będzie wyglądał na cierpiącego

i na pewno mocno się zaczerwieni –

opowiadała mi później róża

z miłością spoglądając w słońce

 

jakby wiedziała że na ziemi wszystko jest możliwe

Rosa canina

 

I.„Ziemia”

Pierwsza część, w której status natury oraz literatury, a także relacje zachodzące między podmiotem i pozaludzką przyrodą stanowią kwestię pierwszoplanową.

Natura obecna jest tu głównie dzięki figurom ptaków, róży, drzew, wody. Podmiot liryczny skupia się na nowym doświadczeniu natury, natury szczęśliwej, na jej nieświadomości, nieświadomości losu, przemijania – chociaż tu warto też pochylić się nad tym, że ona nie przemija, zatacza koło, stale się odradza, tylko czas człowieka jest linearny, ma swój początek i kres.

Relację podmiotu  ze  światem  przyrody stają się źródłem samego języka tej poezji. Warto zwrócić tu uwagę na metaforykę tych tekstów, bogactwo leksykalne oraz literackie nawiązania. Poetyka scala się z formą istnienia rzeczywistości,  pomaga odkrywać związek  człowieka  z przyrodą. Nie ma tu klasycznego naśladowania natury, a raczej odkrywanie tego, co ukryte za parawanem kultury, cywilizacji. Podmiot jest bardzo wrażliwy i uważny, łączy zdziwienie z radością, jednocześnie czule kontemplując przyrodę.

II. Człowiek”

Druga część zatytułowana „Człowiek”, to moim zdaniem część najlepsza. Ten człowiek to przez większość czasu dziewczynka (chociaż ostatni wiersz mówi o chłopcu), później kobieta, stara kobieta. Natura nadal pozostaje ważnym elementem tych utworów, stanowi jedno z pierwszych wspomnień lat dziecięcych, przywoływanych z pamięci obrazów, wyznacza granice ówczesnego świata dziewczynki i kształtuje jej wrażliwość.

Dziecko w tej twórczości, to poraniony mały człowiek  „… słodki los z zimnego popiołu sobie wróży”, wyrasta z niego kobieta oddana, kobieta wiersz. Kobieta, którą definiuje świat zewnętrzny, bo w środku nadal jest tą małą dziewczynką. Autorka w tej części tomiku wykazała się ogromną wrażliwością i wyczuciem. To są piękne, krótkie opowieści, z zaskakującymi puentami, głęboko zanurzone we wnętrzu ukrytych w ludziach dzieci. Podmiot jest świadomy walki jaką toczy z językiem, by nadać słowom sens. Zna wagę i moc słowa oraz wie, jak boli jego brak.

Współtowarzyszem człowieka w tej podróży przez życie jest anioł, przewija się on przez karty tomiku, bezszelestnie znacząc duchowy aspekt ludzkiej egzystencji.

III. „Niebo”

Jak sam podtytuł wskazuje przenosimy się do świata, w którym to duch, anioł jest gospodarzem. Świat ten nie jest wcale tak daleko, może po drugiej stronie powiek, we śnie? Anioły w tej poezji, to nie są byty beztroskie i szczęśliwe, wręcz przeciwnie są bardzo ludzkie. Autorka ćwiczy naszą wyobraźnię, tworzy wspaniałe historie („Spacer”), umożliwia czytelnikowi bezpośredni kontakt z przedziwnym światem, czerpiąc z metaforyki języka, postaci anioła, aluzji literackich. Ważną postacią dla podmiotu lirycznego jest tytułowy bohater powieści Antoine’a de Saint-Exupery’égo „Mały Książę”.

W ostatniej części tomiku, jak w soczewce, skupiają się wszystkie motywy pojawiające się w poprzednich częściach: natura, skrzywdzone dziecko. Wydaje się, że to podmiot wierszy zmienił się w anioła, ducha, z krzewem różanym zamiast serca…

 

Bogumiła Górecka

SPRAWDŹ TAKŻE INNE KSIĄŻKI Z TEJ KATEGORII

Close Menu
×

Koszyk